اومدن رفتنمون، کاغذی بود

باورت می شه دنیای ما یه دنیای کاغذیه ...  باور کن ... منم این باورو نشون می دم ...   این همون قصری که تو خیالمون می سازیم بزرگه، قشنگه ، سفیده ...     وقتی به این شهر اومدم وعده شو به من داده بودن اما قصر آرزو های من خیلی کوچیک تره ...     چرا که چند وقت پیش بود که خونه امو، گلوله های برفی با خودش برد ...     و من موندم تنهای تنها،  آویزون زمونه ...     چشمهامو که باز کردم دیدم ساعتهاست که نیستم ...        آخه وقتی که از شهر آویزونها برگشتم نصفم نبود ...     درست مثل یه تفکر تو بیابون ...     که تنها امیدش به حرکت حسرت دیدن گل و بلبله ....     یا اون برگهای زردی که زیر پا خورد میشن اما زردیشون همیشه رو درخته ...     اما نصیبش گوله برفه که جز ویرونه هات ردی از خودش نمی زاره ....     وقتی اومدم دیروز بود داشت یه عروسک نقاشی می کرد ...     حیف امروز داره تموم می شه و هر دومون هنوز به دنبال هم می گردیم ...     فردا دیره و تنها می مونه دست هایی که از دور فریاد می زدند ...     دلش پرواز می خواست یه سبد پروانه می خواست ...     پروانه های بیرنگ، همونهایی که با عنکبوتها نمی جنگن ...     و خورده می شن تا عنکبوتها چاقتر بشن ....     دلش می خواست خواب ببینه یه خواب از بع بعی ها که خودشون خواب اون بالاهارو می بینن ....     و اما نصیبش یه گوله برفه ...     و یه راه دراز تا اون بالاها ....     که شاید به خونه اش برسه ....     خونه تو کاغذی بود، و خونه من کاغذیه ... اما پروانه ها همیشه قشنگن حتی اگه بیرنگ باشن ...   به یاد دکتر زارع ... موشه