تنهایی های من

تازگی ها فهمیدم تو لباسام کلاه رو بیشتر از هر چیز دیگه ای دوست دارم.  فرق نمی کنه کالاه‌خود باشه یا آفتابی، شاپو باشه یا کج فرانسوی همشون یه روزی رو سرم جای خودشونو پیدا میکنن. اوایل چند ماه یه بار به کلاهام که معلوم نبودن کجا هستن نیگا میکردم، بعدا چند هفته یه بار به یادشون می افتادم و سعی کردم تو کمد لباسها براشن یه جایی باز کنم و این روزها بدون کلاه مثل این می مونه یه چیزی رو فراموش کرده باشم و جاشون رو دیوار اتاقمه.  چند وقت پیش یه کلاه خیلی خوشگل کادوی تولد گرفتم و خیلی دوسش داشتم تا این که تو یه رستوران ایرانی جا گذاشتم. پیداش کردیم ولی هنوز دستم نرسیده اما این باعث شد که فکر کنم چی می شد اگه کسی هایی که دوست دارم به سلیقه خودشن یه کلا برای من می خریدن؟ می دونم سختی های خودشو داره و جدا از این که باید کلی برن بگردن و بعدش بگیرنش معلوم نیست چه جوری قراره دست من برسه و .... اما خوبیش اینه که این روزها فروشگاههای آنلاین، ای بی و آمازون کار رو راحت کردن. لازم نیست جایی بری کافیه که آنلاین سفارش بدی! اونا هم می فرستن هر کجا که بخوای. چند ماه دیگه سالگرد تولد ۵۰ سالگیه منه و ش...

هر وقت این اتفاقاتی که تو این دوسال پیش اومده رو مرور می کنم دلم می گیره.  نه برای این که خواهر عزیزو خانواده اشو از دست دادم. فکر میکنم اونها به چیزهایی که می خواستن رسیدن. شاید دنیا یکی از بزرگترین سوگواری ها رو براشون گرفت. رییس جمهورها و دانشمندان و دوستان بسیاری براشون ایستادند و یادشونو گرامی دونستن. اسمشون رو تقویم کانادا و سردر مدرسه ها و حتی بورس دانشگاهها موندگار شد.  فکر نمی کنم مژگان واقعا چیز بیشتری برای خودش می خواست. دلم می گیره برای این که ما هستیم که اونهارو از دست دادیم.  دلم می گیره که هنوز به دخترم نتونستم بگم مشکل آی پد دختر خاله هات که نمی تونی باهاشون صحبت کنی ممکنه هیچ وقت حل نشه. دلم می گیره که خواهرم می ترسه بره ایران مادرو پدر سوگوارشو ببینه. دلم می گیره که می بینم مملکت خودم به جای این که به فکر جذب شون وقتی زنده بودن باشه داره مرگشون رو مصادره می کنه و بدون این که به ما بگن واسه جسدشون مارش نظامی می خونن. و تو کثیف ترین تلویزیون دنیا پخش میکنن. دلم می گیره وقتی میبینم اونقدر نا امید شدم که دلم میخواد اسم مملکتمو هم فراموش کنم. دلم می گیره وقتی...