تنهایی های من

ساعت لعنتی همیشه یه نیم ساعت قبل از این که خوابم تموم شه زنگ می زنه، درست موقعی که لذت بخش ترین ها رو تو رویام می بینم. ولی باید پاشد و کارو زندگی رو شروع کرد! مثل همیشه  زیر دوش آبگرم  هنوز چشمام باز نشده و تقریبا دوباره داره خوابم می بره ولی این لحظات بعد از یه صبحانه گرم و یه قهوه تلخ تموم می شه.  یه نیگاهی به موبایل می اندازم و تو بدون این وارد هیچ کدوم از پیام های ارسال شده بشم به تایتلهاشون یه نگاهی می اندازم. باید یکی از پر درآمدترین اما ساده ترین ماموریت رو انتخاب کنم. معمولا باید برم یکی رو پیدا کنم و چند تا جمله رمز آلود بگم و یه چند تا بیلت و توکن رد وبدل کنم و بفرستمشون دنبال یه نخود سیاه دیگه. معمولا تو این بازی یه چند صد نفری می چرخن و برای هیجان باهم رقابت میکنن، چند تا توکن بی مصرف رو دانل.د میکنن و یا چند تا حیوون خیال رو شکار میکنن، چند تا رفیقو دخلشو در می آرن و یا حتی از دست قاتلهایی که با هوش مصنوعی مدیرت می شن فرار می کنن.  این وسط یه کسایی هم مدیریت این بازی ها و تمییز کردن خرابکاریهای بازیکنها رو به عهده دارن. همه فکر میکنن طرفشون تو این بازی ...