تنهایی های من

منم مثل همه جو انتخابات برم داشته و بعد مدتها کیبرد به دست گرفتم و دارم می نویسم! می نویسم نه برای این که نتیجه بگیرم بلکه برای اینکه جشن بگیرم و بگم خوشحال شدم، اونم نه یکم بلکه خیلی کم! نمی دونم چطوری می شه که آدم می تونه اینقدر از بردن کسی تو انتخابات و اول شدنش با وجود این که که همیشه می گفت نمی بخشدش اینقدر خوشحا بشه. هنوز ناراحتم که چرا از گرم بودن انقلابیون سو استفاده کرد و قبل از شکستن پوستشون از سرمای بعد انقلاب همه رو دور خودش جمع کرد، تا بیان  و پایکوبی کنن و نظارت استصوابی رو تو قانون اساسی نهادینه کنن.  این زیاد مهم نیست که من درک درستی از دموکراسی ندارم و یا اونهایی که اون موقع بدون این که کله اشونو از خاک بیرون بکش، اجازه دادن تا قدرت ارتش و سپاه از کنترل ریاست جمهوری خارج بشه،  از نظام های دموکراتیک هیچ شناختی نداشتن، اما این که همونهایی که فریاد می زدن جمهوری و علامت وی یا همون هفت خودمونو نه تنها به عنوان پیروزی بلکه به عنوان دمکراسی نشون می دادن، فرق هفت و هشت رو نمی دونستن و نمی دیدن که هشتشون چقدر گره نهشون خواهد بود. اما جالبیش اینه که خوشحالم...